صبح یک روز آفتابی. باعجله و شتاب حاضر شدم و سریعا چند لقمه کره پنیر را بعنوان صبحانه خوردم. درحالی که چایی را هورت می کشیدم به ساعتم نگاه کردم و کفش هایم را از جاکفشی بیرون آوردم. ازمادرم خداحافظی کردم. برایم دعا کن. امیدوارم این بار بشود. باعجله و سراسیمه تاکسی گرفتم و به سمت آموزشگاه رانندگی حرکت کردم. حدود ساعت 7و30 به آموزشگاه رسیدم. بسیار شلوغ بود. شلوغ تر از آنچه تصورش را می کردم. وارد شدم و کارتکسم را برای نوبت به خانم یزدانی، متصدی نوبت دهی، تحویل دادم. خانم یزدانی ابتدا خنده ای کرد و سپس رو به من گفت تو هنوز قبول نشدی پسر؟! با شرمساری سری تکان دادم. هنوز نه متاسفانه. خب، ایشالا این دفعه قبول بشی. بیا این فرمو پرکن. فرم آزمون مجدد گواهینامه را پر کردم و بر روی آن امضا و اثر انگشت زدم. بفرمایید بنشینید صداتون می کنم. در چنین مواقعی هیچ چیز بدتر از دیدن یک دوست یا آشنا نیست. یکی از دوستانم را آنجا دیدم. سلام مهدی این جا چکار می کنی؟ گفتم اومدم آمپول بزنم، خب اومدم گواهینامه بگیرم دیگه. گفت نه می دونم .منظورم اینه که کجای کارشی؟ توشهری یا آئین نامه؟ پرسیدم خودت چی داری؟ گفت اولین آزمون توشهریشه. گفتم من هم توشهری دارم. درهمین حین خانم یزدانی صدا زد کیوان زاده. بیا کارتکستو بگیر. ساعت9 محل آزمون باش. برگه که چه عرض کنم، دفتر کارتکسم را از ایشان گرفتم. از بس قطر کارتکس و برگه های منگنه شده اطرافش رو به فزونی گذاشته بود، خجالت می کشیدم آنها را در دست گیرم. پس سریعا آنها را درون کوله ام گذاشتم و بعد هم به بهانه سرویس خودم را حسابی از دوستم و شرایط بحرانی دور کردم. چون باخود می گفتم هر لحظه امکان دارد او بپرسد که دفعه چندمم است که امتحان می دهم ومن هم باید با سرافکندگی و خجالت بسیار بگویم دفعه ششم. در ضمن او پرسپولیسی است و حتما در آستانه دربی به من می گوید شیش تایی هم که شدی. بنابراین مدت زمان حضورم در اتاق فکر را عامدانه طول دادم تا دوستم خودش تنهایی به محل آزمون برود. وقتی هیچ نشانی از حضور او درون موسسه نیافتم از سرویس بیرون آمده و با پای پیاده به سمت محل آزمون حرکت کردم. درمسیر دفترچه ای را که شامل نکات مربوط به رانندگی و اشتباهاتم در دفعات گذشته که منجر به مردودی ام شده بود، مطالعه می کردم. اول دنده یک، بعد ترمزدست. اول ترمزدست، بعد دنده خلاص. مجاز نیست، بااجازه. لچکی، دوبل. همه را دور کردم. در همین حال برخی سهل انگاری هایم در آزمون های قبلی را نیز به یاد می آوردم و افسوس می خوردم. مثلا بارسومی که آزمون دادم، ترمز دست را پایین نداده و هی گاز می دادم. یادم هست که به افسر گفتم این ماشین خراب است و حرکت نمی کند و او گفت هیچ ماشینی با ترمز دست حرکت نمی کند و من را رد کرد. پیاده شو نفر بعد بشینه. یا در یکی از آزمون های عملی که به گمانم بار چهارم بود، اتفاق نادری به وقوع پیوست. بعد از حرکت افسر درحالی که داشت کارتکسم را چک می کرد گفت کارت ملیتو هم بده ببینم و من با حماقت فراوان پاسخ دادم کارت ملیم تو جیبمه جناب! وکارت ملی ام را به افسر ندادم! نمی دانم چرا این کار راکردم. شاید آن لحظه تصور می کردم اگر دست به جیب شوم و کارت ملی ام را به افسر دهم، حواسم پرت می شود و به نوعی ایشان قصد دارند دقت من را بسنجند، اما این طور نبود. با این که در آن سری پارک دوبل مناسبی هم داشتم، رد شدم و علت را در همان حاضر جوابی ام می دانم. البته اشتباهات من یکی دوتا نبودند، اما این دو مورد بیشتر احساساتم را برانگیخته می کردند. دفعات دیگری که رد شده بودم یا کلا پارکم خراب بود یا مرتبا خاموش می کردم. اما این دفعه فرق می کرد. عزمم را جزم کرده بودم که این بار قبول می شوم و گلبانگ پیروزی را به صدا در می آورم. بالاخره به محل آزمون رسیدم. افسر محترم با پراید، خودروی محبوب ملی مان، از راه رسید. با احتیاط خاصی پراید را پارک کرد و از آن پیاده شد. رسم است که همیشه 10تا15دقیقه از شرایط آزمون سخن بگویند. چشمش که به من افتاد لبخند تلخی زد. فهمیدم که اوهم دیگر من را می شناسد. من اگر بفهمم کسی واقعا رانندست قبولش می-کنم. شما همه برای من یکسانید. چه سرباز باشید، چه دانشجو. اگر من کسی را از سر دلسوزی قبول کنم، فردا که گواهینامه بگیرد و بی احتیاطی کند، تصادف کند، خدای نکرده آسیبی به مال و جان دیگران بزند، اول از همه مردم می گویند خداوند آن افسری را که به تو گواهینامه داده، لعنت کند. افسر خودش بر سایه درختی پناه برده بود، ولی ما همه جلوی او ایستاده بودیم و آفتاب مستقیما به سر و صورتمان می تابید. در همین حال داشتم به سربازی که او هم برای آزمون آمده بود می گفتم این چقدر حرف می زنه. خسته شدیم. همش اینارو میگه. ناگهان افسر گفت گوش کنید به نفعتونه. سپس به من و آن سرباز نگاه کرد و بازهم لبخند زد. سرباز آرام در گوشم گفت عجب گوشایی داره. افسر ادامه داد بله، من اگر از سر دلسوزی یا هرچیزی شمارو به ناحق قبول کنم، اول به خودتون خیانت کردم، بعد به خودم و بعد هم به جامعه. بادست راستش خیابان مقابل را نشان داد و گفت آنجا ورود ممنوع است. دقت کنید. به چراغ های چشمک زن، خط ممتد، خط کشی عابر پیاده و سرعتگیرها. هنوز جمله ی افسر تمام نشده بود که جوانی با پراید نقره ای رنگ به سرعت از خیابان گذر کرد و خطاب به ما گفت همتون ردین. این سخن او موجب خنده حضار شد و به نوعی فضای ملتهب ناشی از سخنان افسر را درهم شکست. افسر هم جمله اش را کامل نکرد . اسم چهار نفر اول را خواند و به سمت خودروی آزمون حرکت کرد. با در نظر گرفتن موقعیت مکانی دوستم فاصله کافی را از او گرفتم و مشغول به خوردن کمی های بای شدم. افسر در حدود بیست دقیقه دو گروه دیگر را هم برد و می دانستم که با توجه به شماره ام من در گروه بعدی قرار دارم. مادرم در همان لحظه زنگ زد. سلام مادر چه کار کردی؟ گفتم هنوز آزمون ندادم . شما نمی خواد زنگ بزنی. اگر قبول شدم خودم باهات تماس می گیرم. افسر برای چهارمین بار به جمعمان بازگشت تا اسامی چهارنفر دیگر را بخواند. من به همراه سه خانم. آقای کیوان زاده بشینن پشت فرمون. باخود می گفتم همین مانده بود جلوی سه خانم آزمون دهم. اگر رد شوم چه آبروریزی می شود. خدایا به امید تو. نشستم. کمربند را بستم. افسر ماشین را تو دنده خاموش کرده بود. از اونجایی که بچه تیزوبزی هستم، اول دنده را خلاص کردم و بعد استارت زدم. کارتکس و کارت ملی ام را به افسر دادم و همزمان به او لبخند تصنعی زدم. سپس دنده یک را زدم و با رعایت ایست اولیه راه افتادم. دنده دو، دنده سه و در عرض کمتر از ده ثانیه نوبت به پارک دوبل رسید! برای پارک به آرامی کنار ماشین پارک کردم. خانم درشت اندامی در گوشه صندلی عقب، درست کنار لچکی نشسته بود و مانع مشاهده شیشه لچکی و آرم آن می شد. از ایشان خواهش کردم خودش راکمی کنار بکشد، اما نادیده گرفت. همزمان افسر گوشزد کرد که چقدر کندی پسر سریع تر. خلاصه با تصور فرضی از مکان لچکی پارک کردم. ماشین فاصله ناچیزی با جوی و جدول داشت. افسر گفت دوباره پارک کن. استرس بر من چیره شده بود. افسر می خواست فرصت دیگری به من بدهد تا من را قبول کند. او فقط یک پارک صحیح از من می خواست. اما من بدون تعویض دنده پارا از روی کلاج برداشتم تا به گمان خودم در آن لحظه از محل پارک بیرون بیایم اما طبیعتا ماشین عقب آمد و یکی از چرخ ها نیز درون جوی افتاد. وای. دیگر نمی توانستم ادامه دهم. خودم سریع تر از آن که افسر بگوید پیاده شو، پیاده شدم و به طرف مقابل رفتم. کارتکس را گرفتم. ششمین بار هم رد شدم. باورم نمی شد که چرا نتوانستم از فرصت دوباره ای که افسر در اختیارم گذاشته بود، استقاده کنم. ولی برای متقاعد کردن و آرام کردن خودم با خود می گفتم شیش تایی نشدم، بهتر که نشدم. ((استقلال سرور پرسپولیسه)). بعد از این احساس آرامش درونی سریعا و بدون خداحافظی با دوستم و آن سرباز، محل آزمون را ترک کردم.
پ.ن: بالاخره بار هفتم قبول شدم . -چهارم مهرماه 1397
نویسنده: سید مهدی کیوان زاده(دانشجوی علوم تربیتی دانشگاه فرهنگیان خراسان شمالی)
درباره این سایت